Κάπως περίεργα αισθάνομαι σήμερα. Λες και αρχέγονες αταβιστικές εκρήξεις να μου συγκλονίζουν τα σωθικά. Είναι αντίδραση της ύπαρξης μου, άραγε, στο φόβο του χρόνου, που ανεξέλεγκτα φεύγει;
ΣΠΟΝΔΗ ΣΤΗ ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Με των ακροδαχτύλων τους τύπους,
των παριών σου τη φρεσκάδα
ν' αγγίξω, τόλμησα.
Του πόθου σου το επίμονο σκίρτημα,
μ' ανταριασμένα φορτία ηλεκτρίζει,
του κορμιού μου την ταραχή.
Κι' ύστερα...
χάνονται οι αισθήσεις κι' ο χρόνος,
σμιχτόδετα συνεπαρμένοι
στου πάθους τον στροβιλισμό.
Πόνος και ηδονή,
σε βουβή συστροφή,
αδιάντροπα χαριεντίζουν
στου Έρωτα τη δόξα, σπονδίζοντας!
