Αιωρούμενος στη σιωπή
Αιωρούμαι στη σιωπή της νύχτας
αναζητώντας την παρουσία σου!
Τόσες ατέλειωτες, Καλοκαιριάτικες νύχτες,
πώς έφυγαν δίχως εσένα;
Τ' αστέρια θολώνουν, βουλιαγμένα στη σκόνη,
που σώρεψαν οι χαμένες χρονοσυρμές,
μ' από τη μνήμη δεν έσβησαν της μαγεμένης μορφής σου
το στοίχειωμα!
Σ' αναζητώ σε τόπους, που μήτε να φανταστείς λογίζεσαι!
Εκεί, όπου το φως πνίγεται στης νύχτας το μίασμα,
εκεί, όπου του ποταμιού το ρεύμα,
αντιπαλεύεται με της θάλασσας την παλίρροια,
εκεί, όπου η έρημος καταπίνει,
τ' αδύναμο πράσινο της σαβάνας
κι' αλλού, σ' αλλοτινούς Κόσμους, αθέατους στο φως!
Μα στην καρδιά, οι ελπίδες αλώβητες μένουν,
της τροπικής καταιγίδας προσμένοντας,
τον λυτρωτικό ερχομό!
Χριστόφορος Παυλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου